Lieve, lieve Yona

Ik wilde heel graag een konijntje en liep langs de dierenzaak, en wie trappelde daar tegen het raam aan? Nieuwsgierig keek jij naar ons. Wij keken naar jou maar liepen nog even verder. Toen we toch even terugliepen, sprong je weer omhoog en trappelde tegen het raam.

Jij ging met mij mee naar huis. Ik noemde je: YONA. Je hebt veel verhuizingen met mij meegemaakt. Altijd was het even vreemd en naar om te verhuizen, maar ik had altijd iets bekends bij me: en dat was jij. Ik kreeg echt een band met je, kon begrijpen wanneer je dorst had bijvoorbeeld. Lekker bij je zitten en je knuffelen precies waar jij het wilde dat vond je heerlijk en dat deed ik met liefde. Als ik moe thuis kwam was er altijd iemand die opkeek van uit haar kooitje: jij, en dan rende je al heen en weer om geaaid te worden als eerste. Ook 's avonds werd het al een leuke gewoonte als je voer kreeg. Eerst knuffelen, dan voer en dan lekker eten.

De laatste weken bleef er onlasting aan je haartjes zitten. Ik zag dat een tijdje aan en maakte het schoon, maar om toch even voor de zekerheid te weten of alles goed met je was, ging ik met je naar de dierenarts. Je kreeg antibiotica en dat moest je een tijdje nemen en dan zou alles helemaal goed komen. Je vond het niet leuk om dat medicijn in te nemen en ik vond het ook niet leuk om het te geven. Maar we deden het tenslotte voor het goede doel! de eerste dag had je geen zin in eten en ook de tweede en derde dag had je daar geen zin in. Ik wist niet of het van de antibioticum kwam, dus ging toch voor de zekerheid weer naar de dokter. Deze adviseerde me om je te dwingen om te eten en het zou wederom goed komen.

Drie nachten gaf ik je om de twee uur drinken en eten, soms gedwongen, soms hielp je een beetje mee. Zondag 11 november likte je zelf van het lepeltje met vloeibare bix: ik kreeg weer hoop, want als je zelf wilde eten was dat vast een goed teken. Die nacht sliep ik dan ook wat langer door. (Op 12 november) om half 7 keek ik meteen naar je en je lag verslapt op je schoteltje met bix. Ik was erg geschrokken maar je leefde nog. Het was net of je op me gewacht hebt die nacht, daar ben ik van overtuigd. Want twee uur later stierf je om 09:00 uur. Dicht bij mij, in mijn armen. Je stikte  en dat vond ik afschuwelijk.

Het spijt me dat ik niets voor je kon doen. Het was zo'n machteloos gevoel!! Ik hoop dat je weet dat ik alles gegeven heb om er op dat moment voor je te zijn. Al mijn liefde, al mijn zorg.

Lieve Yona, Ik mis je nu al ontzettend. Ik ben ontzettend verdrietig. Je was mijn allergrootste maatje!!! Ik vind het jammer dat ik je niet meer zie als ik thuiskom, dat ik je niet kan knuffelen en dat je niet lekker bij me kan komen zitten. Ik mis de geluidjes die bij jou hoorden, van het drinken, van het springen en van het knorren.

Lief maatje, Lieve belangrijke Yona, het ga je goed, ik zal je nooit vergeten. "je was pas twee jaar ". Je hebt veel voor me betekent.

Je hebt een plaatsje in mijn hart, for allways!!!!!!!

liefs, Wanda.