Het was 2 juni 2004 dat ik voor het eerst je stemmetje hoorde in het hoge gras aan een slootkant. Ik deed de krant. Het was inmiddels een uur of 8 's ochtens… Ik zocht, en zocht, en ging op het geluid af… Het was rotweer, en ik dacht dat ik het me verbeelde, maar opeens lag daar een zak… Ik zag een klein rood hoopje uit de zak kruipen, en dat was jij… Toen ik verder in de zak keek, lagen er allemaal dode poesjes in. Iemand had jou en je broertjes en zusjes in de sloot gegooid, en jij had het geluk dat je het had overleefd. Je was helemaal nat en koud. Ik wist dat mama er geen nieuwe kat bij wou, maar ik besloot je toch mee te nemen. Ik vroeg aan twee kennissen in de buurt of die even een doekje voor me hadden, en ben met jou naar huis gefietst. Toen ik thuis kwam zat je alleen maar te krijsen. Je had je navelstreng nog, en je oogjes zaten nog helemaal dicht… Je zal niet ouder geweest zijn dan een dag… Mama vond jou erg vertederend, en ik mocht je houden. Ik belde de dierenarts wat we je moesten geven. Laxol… een heel vies goedje, wat ontzettend stonk. Jij vond het erg lekker. Toen je bij ons kwam was je echt heel mager. Je woog 0,75 ons. We maakten een mooi bedje voor je, met een warme kruik, en dekentjes… Hier kon jij heerlijk in slapen, en om de twee uur moesten we je voeden. Ook 's nachts. Ik wist echt niet hoe ik je moest noemen. Ik zelf heb een hekel aan de winter, en de zon is mijn beste vriend. Ik heb een tijdje geleden een zonnetje op mijn rug laten tatoeëren, en ik besloot je Sunny te noemen. Sunny… Mijn zonnetje.. Je groeide niet zo heel erg snel, en op een gegeven moment leek je een opgezet buikje te hebben. We besloten toch met je naar de dierenarts te gaan, en die zei dat je kerngezond was…

Op een avond was mijn beste vriend jarig. Ik kon jou niet meenemen, dus ik vroeg aan een kennis of die op jou wou passen, zodat ik naar de kroeg kon. Ik kon je natuurlijk niet daarmee naartoe nemen. Die kennis vond het hartstikke leuk, en we verhuisden je een nachtje daarheen. De volgende dag kwam je al snel weer terug, want je was in je nek gebeten door de hond van die kennis. Ik dacht dat je het niet zou halen, maar jij leek er wel geen last van te hebben. Je oogjes begonnen open te gaan, en 2 dagen later stond jij trots rechtop om je heen te kijken, en liep maar achter me aan. Als je de fles kreeg ging je helemaal springen, en kon je het tuitje niet meer los laten, zo lekker vond je het… Je was mijn baby. Na een aantal weken was je 4 ons.. Je kon steeds harder rennen, en brullen. Ik hoefde je 's nachts minder te voeden, en het was nu tijd om je zindelijk te maken. Je deed het prima. Elke keer nadat je de fles had gehad ging je op de kattenbak. Na een aantal dagen ging je al uit jezelf op de bak, en dat zag er heel schattig uit.

Onze andere kat was ook heel lief voor je, wat ik nooit had verwacht. Wij zouden op vakantie gaan, als jij 5 weken was… Ik hield je die week heel veel vast, en moest steeds huilen, omdat jij dan naar oma zou gaan. Ik was bang dat je me niet meer zou kennen als ik na drie weken terug kwam uit Amerika… Overal waar ik ging, ging jij… Op een ochtend ging ik je voeden, en de melk, die je normaal zo heerlijk vond, liep er nu met dezelfde vaart via je neus weer uit… Ik dacht dat je gewoon niet goed geslikt had, en ik moest naar mijn werk… Mama zou het moederschap die middag van me overnemen. Om half 10 was ik klaar met werken, en ik ging nog even bij een vriend van me langs… Mama belde of ik zo snel mogelijk naar huis wou komen. Een rede gaf ze niet, maar ze klonk nogal kwaad/bezorgd, dus ik kwam maar gewoon zoals gevraagd naar huis.. Toen ik de keuken in liep zei mama dat Sunny ziek was… Ik keek in je mandje, en je zit helemaal inééngedoken te bibberen. Eten wou je niet, en je oogjes zagen er ongezond uit. Ik begon meteen te janken, want ik wist dat je dood ging. Pa en ma vonden dat ik niet zo moest overdrijven, en mama gaf mij de schuld dat je ziek was omdat ik naar m'n werk ging, en ik je minder vaak een kruikje gaf… Oké, ik werd ook wel wat lui, maar ik had echt het allerbeste met je voor. Doordat mama mij de schuld gaf (ze was zelf ook gewoon heel erg over haar toeren van de situatie met jou bleek achteraf) ging ik al snotterend naar mijn beste vriend toe om daar eens een lekker potje te zitten janken, en ik zei dat jij dood ging… Maar ookal zeiden papa, mama, me zus en mijn vrienden dat het heus nog wel goed kwam… ik geloofde er niet meer in. Ik kende jou het beste, en ik kon ook aan je zien als het goed menens met je was.. Toen ik rond een uur of 11 weer terug kwam was je situatie niet vooruit gegaan. Ik pakte mijn boek over katten erbij… je ademde zwaar, dus ik dacht dat je iets in je keel had. Die nacht sliep je lekker warm bij mij in bed, en ik was zo moe, ik wou ook graag slapen. Ik deed je terug in je mandje met je kruikje en denkentjes. Maar ik hoorde je dan zwaar ademen, en ik zou het mezelf niet kunnen vergeven als ik je had kunnen redden, maar ik had het niet gedaan. Ik pakte een pincet, en keek in je keel. Niks te zien. Je verweerde je wel flink. Na nog 4 keer wakker geschrokken te zijn, besloot ik om het zo te laten… hier werd je niet beter van, want jij verweerde je zo, dat het je je laatste energie zou kosten.

's Ochtends vroeg werd ik wakker. Je leefde nog. Je was ijskoud, en snel maakte ik een nieuwe kruik, en zo snel als mogelijk, ging ik met je naar de dierenarts. Daar leek je opeens weer heel sterk, en je deed je best om op te staan. Je had een acute longontsteking. Je was een paar keer buiten geweest, en dat zou een aanleiding kunnen zijn. Je was sowieso natuurlijk geen sterk katje, want daar had je je echte moeder voor nodig.

De dierenarts zei dat je gered kon worden, maar dat die kans wel heel erg klein was. Je kreeg medicijnen mee, en mama ging naar haar werk, en papa ging ook ergens heen. Een paar vrienden van me kwamen langs om te vragen hoe het met je ging. Je lag zwaar te ademen… je lag nu letterlijk op je zijtje en je kon je oogjes niet meer open doen. De situatie was heel erg verslechterd… In tranen belde ik mijn beste vriendin op om te vragen of ze wou komen. Samen met haar heb ik besloten om je uit je lijden te laten verlossen. Ik belde de dierenarts huilend op om te vragen of ik kon komen met jou. Dat kon direct. Dat was fijn. Yasmin (mijn beste vriendin) en nog 3 vrienden gingen mee. Yasmin ging met me mee de behandelkamer in. De dierenarts zei waar ik al bang voor was. Hij vertelde me dat je niet meer was te redden… Ik was zo aan het huilen dat ik tussendoor niet meer goed kon ademen. Tussen neus en lippen door zei ik dat ik je uit je lijden wou hebben. Ik wou je laten inslapen. Ik pakte je voor de laatste keer op, drukte mijn neus tegen jou neusje, en zei dat ik van je hield, en dat je me moet halen als ik dood ga, en me moet beschermen, en dat je mijn kleine baby bent. Ik wou er niet bij zijn…. 10 minuten later kwam de aardige dierenartsassistente me zeggen dat je was overleden. Ik kreeg je mee naar huis… Ik hoefde de rekening niet te betalen, en dat vond ik wel heel aardig. Ik had het geld ook niet, maar ik wou jou zo graag helpen dat het me niet kon schelen dat ik een boete zou krijgen omdat ik niet had betaald. Gelukkig hoefde dit dus ook niet, en ik nam je in tranen mee naar huis. Ik zette kaarsjes neer, legde jou in een doosje, en ik voelde mezelf eindelijk rustig… Net zoals jij je gevoeld zal hebben toen je eindelijk uit je zieke lichaampje zweefde.. Ik had nogal een ontkenningsfase, want ik deed overdreven vrolijk die middag. Toen de begrafenis 2 dagen later was, was dit gevoel van opluchting weer helemaal weg. Mijn moeder, en ja… zelfs mijn va der moesten ook huilen.. Ik ging naar binnen, ging op de bank zitten, en bleef aan je denken, zoals ik nog altijd elke dag doe…

Sunny

2/6/2004 - 7/7/2004

Lieve allerliefste Sunny

Ik hoop dat ik een goede moeder voor je ben geweest.

Ik heb een gedichtje voor je geschreven.

Ik hou van je als ik van m'n eigen kind zou houden, en ik hoop je snel te zien, en ik weet zeker dat je het goed hebt op de regenboogbrug.. Daar zorgt Joris toch ook wel voor he??!

I’ve seen you flying

And wished I was with you my love,

To the hills in the clouds

Somewhere high above

You where smiling

And tried to grape my hand

You where back on me

To your peacefull, beautifull land

I was trilling

And my eyes were dropping tears

You kissed me

And flow to your land without fears

You whispered

That you will come for me at night

To love me, to see me

Together, side by side

I won’t forget you

Your love is allways here

And i’ll see you

When I die, my sweetest dear

Tot later

Ik hou van je…

Je moeder, Maaike (16)