15 jaar geleden kwam er een gezinslid bij.

Wij hadden al een Mechelse herder en waren geenszins van plan om een tweede hond te nemen.
Maar het vrouwtje (Petra) ging in die tijd altijd wandelen in het Kralingse bos.
En wat liep daar verdwaasd en zonder baas in het bos, jawel onze toekomstige gezinsuitbreiding.
Ik kwam van mijn werk en wist nog van niets.
Ik pakte mijn sleutel om de voordeur te openen maar de deur werd geopend.

Petra stond in de opening van de deur met haar lange spijkerrok aan en van onder haar spijkerrok kwam er een heel klein kopje te voorschijn.
Ik ging door mijn knieën en sindsdien was en ben ik verliefd geworden op mijn hondje Anita.

In die 15 jaar dat wij bij haar waren hebben we heel wat meegemaakt, de ziekte van Cushin / leverkanker / en als laatste blaaskanker.

Gisteren 23.12.2004 zijn wij naar Utrecht gegaan en daar heeft zij haar laatste spuitje gekregen.
Voordat de spuit leeg was blies zij haar laatste adem uit.
En er stierf bij mij ook een stukje.
Wat kan iemand een intens verdriet hebben om een hondje.

Ik heb een stukje van haar staart geknipt en ook een stukje van haar nagel.
Dit gaat in een hanger en ik zal dit altijd bij mij dragen.
Ik weet dat als ik er straks niet meer ben dat zij met al onze andere honden op ons zal wachten.
En dan mag zij mij over de brug helpen zoals ik dat voor haar heb gedaan.
Deze gedachte geeft mij hoop en kracht.

Ik wil haar voor al die jaren dat ik van haar heb mogen genieten met heel mijn hart bedanken.
Zij was er altijd voor mij.
Anita ook nu je er niet meer bent zal ik altijd van je blijven houden.

Jouw baasjes Willem & Petra.