Furby..

Furby is zes jaar geworden, ik heb haar vorige week in moeten laten slapen. Ik mis haar zo.

Ze was een ontzettend mooi konijn. Helemaal bedekt met erg lange haren, helemaal wit met zwarte vlekken. Ze was mijn steun en toeverlaat. Ze wilde niet meer eten en wat eigenlijk onschuldig begon met haakjes aan de kiezen die verholpen kunnen worden, werd het erger. We ontdekten een kaakabces. In Utrecht, waar de universiteit voor gezelschapsdieren is, ben ik meerdere malen met Furby geweest. wat deed het pijn als ik haar daar weer ter observatie achter moest laten..maar voor een goed doel, als Furby maar beter wordt. Het abces zouden ze weg kunnen halen, wel moeilijk maar het kan...toen ontdekte ze iets in haar buikje, kwaadaardige cellen, uitgezaaid naar haar lever. Mevrouw, het is beter om Furby in te laten slapen.

Ze was nog erg actief, op de snelweg naar huis vanuit utrecht, zat ze fier in haar kattenmandje op de passgiersstoel van de auto. Ik aaide haar, als ik even stopte, kwam haar pootje op mijn arm; of iik haar verder wilde aaien. Ze was helemaal blij om thuis te zijn, ze at en dronk weer een beetje uit zichzelf, ik heb haar aan alle kanten geknuffeld maar wat ik vreesde kwam alsnog. Van de een op de andere dag kon ze niet meer, haar lichaam wilde niet meer, het liefste wilde ik haar de gang naar de ddierenarts besparen, dat ze gewoon bij mij zou inslapen maar dat ging niet. Ze had zichtbaar pijn en mijn taak was om haar daar uit verlossen, dat heb ik met mijn verstand gedaan maar gevoelsmatig kan ik het er maar niet mee eens zijn. Het leek wel alsof ze bang was, of ze niet begreep dat dit beter was voor haar. Ik zal deze woorden van de arts nooit vergeten; Ze is nu overleden........ ze was nog warm, ik heb haar in haar mandje mee naar huisgenomen, nog een nacht in haar eigen kooitje gelegd, haar geaaid en afscheid genomen. De volgende dag heb ik haar in een mooie doos gelegd en begraven op het kerkhof bij mijn vader. Haar vroegere speelkameraadje Gizmo ligt daar ook. Toen ik wegliep van het kerhof had ik het gevoel dat ik haar in de steek liet...dat vond ik zo erg....

Het is stil in huis, haar kooi is leeg en niemand die me begrijpt, tuurlijk tonen mensen medeleven maar zoveel verdriet om zo'n klein dier? Ik ben eigenlijk de enige die haar enorm mist, haar mooie lange vacht, ik was echt trots op haar..
Dag Furby, ik mis je enorm, ik heb nu alleen een foto om naar te kijken en mijn herinnering aan jou die in mijn hart voortleeft,..je was mijn vriendinnetje, mijn steun en toeverlaat,...het is stil zonder jou.......

esther