Daantje

Al snel hadden wij hem in ons hart gesloten. Daantje was lief, eerlijk, en had het helemaal naar zijn zin. Hij vond het heerlijk om buiten te zitten, op zijn favoriete plekjes. Jaren gingen voorbij. Toen kwam die ene dag in juni 2001...........

Daantje zat in de tuin, en ik zag dat hij met zijn pootje trok. Ik pakte hem meteen op, en bleek zijn voorpootje gebroken te zijn. De dierenarts had er röntgenfoto's van gemaakt. We stonden voor de keus, óf amputatie, óf in laten slapen. Deze keus was voor ons niet moeilijk. Wij kozen voor de amputatie, omdat konijnen makkelijk met één voorpootje verder kunnen leven.

Wij vinden als je voor een dier kiest, heb je er ook goed voor te zorgen!

De operatie was perfekt gelopen. Daantje huppelde na een paar weken weer door de tuin alsof hij niet beter wist. Ook leerde hij hoe hij zich met één pootje kon wassen, graven en springen door de tuin. Ik had echt het gevoel, Daantje word hier stokoud!

Tot die zevende april 2002. Daan sprong van een afstapje, zoals hij al honderden malen had gedaan. Op een of andere manier kwam hij verkeerd terecht, en brak zijn andere voorpootje. Balen, balen, tranen van verdriet, want ik wist dat dit het einde zou zijn.

De dierenarts gaf ons geen hoop meer, want Daan kon zich niet meer redden zonder voorpootjes. en áls hij geopereerd zou worden, was de kans minimaal dat het zou genezen.

Wij wilde Daan die lijdensweg niet aandoen, en hem uit zijn lijden verlossen. De dierenarts gaf hem een spuitje, en zo is Daan in mijn armen ingeslapen. Hij likte mij nog totdat hij in slaap viel.

We hebben hem mee naar huis genomen, en begraven op zijn plekje in de tuin. Wij missen hem heel erg, want er is een leeg plekje overgebleven, maar ook een mooie en dierbare herinnering.

Daan het gaat je goed!

Cindy, René en Juul